Mijn naam is Johan Sengers en op dit moment ben ik als arbeidsdeskundige aan het promoveren aan de universiteit van Groningen op het onderwerp arbeidsvermogen. Als arbeidsdeskundige ben ik bezig met het ombuigen van beperkingen in mogelijkheden. Gericht op het in evenwicht brengen van de belasting en de belastbaarheid, het opheffen van een aanwezige disbalans. Maar die disbalans omvat veel meer dan alleen het werkveld. Een rode draad die ik binnen mijn werk zie, is dat er veel te vaak vanuit slechts één perspectief gekeken wordt naar een probleem. Dit zou juist moeten gebeuren vanuit verschillende perspectieven, om zo een volledig beeld te kunnen schetsen.
Ik wil jullie niet overladen met informatie uit mijn eigen onderzoek, maar jullie een klein stukje meenemen in de wereld van de wetenschap. Wetenschap moet objectief zijn, systematisch en methodisch aangepakt worden en verifieerbaar zijn. Een discussie wordt nogal eens onderbouwd door het aandragen van een wetenschappelijk onderzoek dat iets heeft aangetoond. Dit wordt vervolgens door iemand anders gepareerd, met een ander wetenschappelijk onderzoek dat een geheel andere conclusie trekt. Wat is hier dan aan de hand? Waar het om gaat is dat iedereen gelijk kan hebben, als je maar duidelijk maakt hoe je het probleem hebt benaderd en hoe je tot de conclusie bent gekomen. Op internet vond ik hier een mooie parabel over:
Zeven leerlingen maakten met hun leraar ergens in het verre Oosten een ochtendwandeling. In het prille zonlicht schitterden de dauwdruppels. Bij een grote dauwdruppel vroeg de leraar de groep stil te blijven staan. De leerlingen gingen zo rondom de druppel staan dat de zon erop bleef schijnen. Vervolgens vroeg de leraar welke kleur de druppel had. Rood zei de eerste, oranje zei de tweede, de derde zag geel en de vierde zag groen. Tot ieders verbazing zagen de andere vier leerlingen respectievelijk groen, blauw, paars en violet. Ze keken allemaal nog eens goed naar de druppel omdat ze gingen twijfelen aan hun eigen waarneming. Nu waren ze er toch echt zeker van dat ze het goed zagen, en kregen bijna ruzie omdat de anderen hen geen gelijk gaven. Vervolgens liet de leraar hen van plaats wisselen. Heel langzaam drong het tot hen door dat ze ondanks de verschillende waarnemingen, toch allemaal de waarheid hadden gesproken.
Dit geeft dus het belang aan te weten vanuit welk perspectief je kijkt. Het ene perspectief is niet meer of minder waar dan het andere, maar het geheel geeft wel een vollediger beeld. Wetenschap gaat vooruit door alle verschillende perspectieven bij elkaar te leggen. Ieder puzzelstukje draagt bij aan het grote geheel.
Die parallel is ook in het werk als arbeidsdeskundige te trekken. Ik pleit voor een holistische benadering van een vraagstuk. Betrek niet alleen de werknemer en werkgever in de werkomgeving hierbij, maar ook de andere omgevingsfactoren als de thuissituatie en de sociale context. Want het hebben van een beperking en het wel of niet hebben van arbeidsvermogen is één ding, maar bij het proces naar daadwerkelijke participatie op de arbeidsmarkt is het ook belangrijk om te weten wat er buiten werktijd gebeurt.
Op deze manier wordt er dus vanuit verschillende perspectieven naar een probleem gekeken. En, net als in het verre Oosten, zorgen alle waarnemingen voor het volledige beeld!
