Ik had onlangs voor de eerste keer weer een externe zakelijke afspraak in een ziekenhuis. Tot mijn genoegen merkte ik, naast de vele stringent nageleefde richtlijnen, dat ik niet de enige was die bijna fysiek last had van het niet kunnen schudden van de handen, die ‘jeuk’ kreeg (krijgt) van ‘het nieuwe normaal’ en van de acceptatie ‘dat alles anders wordt’.
Applaus
Dié jeuk, dié acceptatie las ik vanochtend (23e juni) terug op NU’91. Verpleegkundigen en verzorgenden kregen aan het begin van de coronacrisis massaal applaus, maar daar houdt het nu wat waardering betreft wel mee op. Applaus is mooi, maar er moet ook waardering komen in de vorm van een hoger salaris. Want anders ... (?!) Het is een beetje als met het kleine vriendelijke voetbalclubje RKC uit Waalwijk: ze zijn sympathiek, spelen leuk voetbal, maar ze worden er maar niet voor beloond, geen punten. Misschien dat zowel de verpleegkundigen als de club ‘gered’ gaan worden door ‘Corona’? (RKC blijft in de eredivisie ondanks dat ze onderaan staan), want de afgelopen periode heeft extra duidelijk gemaakt hoe essentieel onze zorgprofessionals binnen de samenleving zijn. Leidt dat tot belonen?
Waardering
Kwaliteit kost geld. Altijd. Wij staan in Nederland voor een hoge kwaliteit aan zorg. Dat kost dus geld. Zo simpel is het. Het geeft jeuk om te denken van niet en in de rij te staan om mensen van applaus te voorzien, maar hen tegelijkertijd onvoldoende serieus te nemen. Het gaat om waardering in brede zin. Wat als die uitblijft? Wat als verpleegkundigen gaan stoppen met hun baan? Wat dan? Werkgevers zouden graag zien dat hun medewerkers duurzaam aan hen verbonden blijven en dat tekorten verdwijnen bij hogere salarissen. Daar moet dan wel de financiële ruimte voor zijn. Er moet dus geld bij komen. Voor de sector. Voor de werkgevers, voor de werknemers.
Druk op de zorg
De druk op de zorg gaat voorlopig niet afnemen. Niet bij een corona-vaccin of -medicatie. De vraag zal alleen maar toenemen door een veranderende demografische opbouw (meer ouderen in zowel absolute als relatieve zin) en nog sterker toenemen wanneer er mensen uit de zorg stappen. Een structureel tekort in de zorg is een schrikbeeld. Laten we samen voorkomen dat dat ‘het nieuwe normaal’ wordt. Laten we alleen kwaliteit als norm nemen en niets minder accepteren. Laten we dat als ‘normaal’ nemen.
Kwaliteit
Wij als Spijtenburg steken veel tijd in persoonlijk contact met zorgprofessionals en instellingen in de verpleging, verzorging, thuiszorg en ziekenhuizen om zoveel als mogelijk tegemoet te komen aan de behoefte aan het ‘oude’ normaal. En natuurlijk werken we volgens de richtlijnen, maar we willen ook mensen blijven zien en met hen afstemmen welke behoeften zij hebben aan inzet of werkomgeving. Een omgeving waar kwaliteit op waarde wordt geschat. Zowel in begeleiding, collegialiteit, inhoudelijke uitdaging, goede sfeer als in beloning. Want dat is ‘normaal’ wanneer je kwaliteit levert!
